ప్రయాణం అనేది జీవితంలో ప్రతి ఒక్కరికీ అవసరమే! ప్రయాణం లేకుండా జీవితం లేనే లేదు. అందరూ ఒకేచోట ఉండడం అన్నది ఈ రోజుల్లో జరగని పని, అదే విధంగా ఇల్లు ఉన్నచోటనే విద్యాభ్యాసం చేయడం అనేది అందరికీ కుదరని పని. ఉన్నవూళ్ళోనే ఉద్యోగం చేయడం ఏ కొద్దిమందికో సాధ్యం, అలాగే పుట్టిన ఊరిలోనే పెళ్లి సంబంధాలు కుదరాలనుకోవడమూ మూర్ఖత్వమే! ఈ నేపథ్యంలో ప్రయాణం అనేది తప్పనిసరి. అది సైకిలు ప్రయాణం కావచ్చు, మోటార్ బైక్ కావచ్చు, బస్సు ప్రయాణం కావచ్చు, రైలు ప్రయాణం కావచ్చు,లేదా విమాన ప్రయాణం అయినా కావచ్చును.
దగ్గరి ప్రయాణాల గురించి పెద్దగా ఆలోచించవలసిన అవసరం లేదు కానీ, దూరం ప్రయాణాల విషయం వచ్చేసరికి కొన్ని అనుభావాలు మూట కట్టుకునే పరిస్థితులు ఏర్పడుతుంటాయి. ఇతరులతో కలసి ప్రయాణం చేయడం, టూరిస్టులుగా గుంపులు గుంపులుగా తిరగడం, రైళ్లలో ఇతరులతో కలసి ప్రయాణం చేయడం వంటివి జరిగినప్పుడు సహజంగా కొన్ని అనుభవాలు ఎదురవుతాయి. ఇంచుమించు అందరికీ ఏదో రూపంలో రకరకాల అనుభవాలు ఉంటాయి. కొందరు వాటిని పెద్దగా పట్టించుకొనకపోయినా.. అనుభవం తాలూకు పరిస్థితిని బట్టి, అవి మనసులో గూడు కట్టుకుని వుండి పోయే పరిస్థితులు ఏర్పడతాయి. ముఖ్యంగా విద్యార్థి దశలోనూ, బ్రహ్మచారిగా ఉద్యోగాలు చేస్తున్నప్పుడూ, అంటే యవ్వన కాలంలో ఎదురైన అనుభవాలు వింతగానూ, గుర్తుండి పోయే విధంగానూ కలకాలం నిలిచిపోతాయి.
యవ్వనం అంటేనే విద్యార్థి దశ (చదువుకునే వాళ్లకు) ఆ కాలంలో వయసుపెట్టే అల్లరి అంతా ఇంతా కాదు, దానిని తట్టుకుని ముందుకు సాగేవాళ్లకు ఎలాంటి ఇబ్బంది ఉండదు. కానీ, వాటిని అదుపు చేసుకోలేని వాళ్లకు ఎదురయ్యేవి ఇబ్బందులే!
నా విద్యార్థి దశ నన్ను ఇబ్బంది పెట్టలేదు కానీ, కొన్ని అనుభవాలను నాకు మూట కట్టి పెట్టింది. అందులో ఒక అనుభవాన్ని ఇక్కడ నేను ప్రస్తావిస్తాను. నేను వృత్తి విద్యాకోర్సు చదివింది హైదరాబాద్. కొన్నాళ్ళు అద్దె గదిలో, మిగతా కాలం అంతా ఉస్మానియా మెడికల్ కాలేజీ మెయిన్ హాస్టల్‌లో ఉండేవాడిని. ఎప్పుడైనా సెలవులకి ఇంటికి (దిండి, తూ.గో.జి) వెళ్ళడానికి అనువైన రైలుబండి, హైదరాబాద్ – నరసాపూర్ ఎక్స్‌ప్రెస్ ఉండేది. అప్పుడు ఆ రైలు వయా కాజీపేట మీదుగా మాత్రమే వెళ్ళేది. ఆ రైలు ఇప్పుడు వయా నడికూడి – గుంటూరు మీదుగా వెళుతున్నది.
ఈ రైలులో తొంబై శాతం ఉభయ గోదావరి జిల్లాలకు చెందిన ప్రయాణికులే ఉండేవారు. స్వంత జనంతో ప్రయాణం చేస్తున్న భావన కలిగేది. ఆ భాష యాస వినసొంపుగా ఉండేది. పబ్లిక్ హాలీడేస్ వున్నప్పుడు కాలేజీ నుండి రైల్వే కన్సెషన్ ఇచ్చేవారు. చాలా తక్కువ రుసుము చెల్లించి ప్రయాణం చేసే వెసులుబాటు విద్యార్థులకు ఉండేది. అందుచేత ఆ సదుపాయాన్ని తప్పకుండా నేను సద్వినియోగం చేసుకునేవాడిని. నాలాంటి వాళ్ళు చాలామంది ఉండేవారు. పండుగల సీజన్లలో రైల్వే స్టేషన్లలో టికెట్ల కోసం విద్యార్థుల క్యూ లే పెద్దగా ఉండేవి. ఆ ప్రయాణం చాలా సరదాగా సాగిపోయేది.
ఒక సంవత్సరం, సంక్రాంతి సెలవులకు ఇంటికి వెళ్ళడానికి ప్లాన్ చేసుకున్నాను. నాకు తోడుగా పెద్దన్నయ్య మీనన్ దగ్గర ఉద్యోగాన్వేషణలో వున్నదగ్గరి బంధువు రమేష్ కూడా ప్లాన్ చేసుకున్నాడు. నాకేంటి కొద్దీ సంవత్సరాలు పెద్దవాడు అతను. ఆయన భీమవరంలో దిగాలి, నేను నరసాపురంలో దిగాలి. సరదాగా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ప్రయాణం చేయవచ్చునని ఇద్దరం అలా ప్లాన్ చేసుకున్నాం. ఇద్దరం నాంపల్లి రైల్వే స్టేషన్లో కలిసాం. ప్లాటుఫారం పైకి బండి రాగానే మా కంపార్ట్మెంట్ వెతుక్కుని బండి ఎక్కాము. చాలామటుకు బెర్తులు ఖాళీగానే వున్నాయి. సికింద్రాబాద్ స్టేషన్లో మొత్తం కంపార్ట్మెంట్ నిండిపోయింది. అందరూ లగేజి సర్దుకోవడంలో నిమగ్నమై పోయారు. క్రమంగా మాతోపాటు అందరూ కబుర్లలో పడిపోయారు. బండి ఇంచుమించు కాజీపేట స్టేషన్ దాటేవరకూ చాలా మంది కబుర్లు చెప్పుకుంటూనే వున్నారు. కొద్దిమంది సికింద్రాబాద్ లోనే దుప్పటి ముసుగేసారు. నా బెర్తు విండో సైడు వచ్చింది. ఇప్పటి మాదిరి గా కాక, పైవరుస బెర్తులు వరుసగా ఉండేవి. అంటే బెర్తుకీ, బెర్తుకీ మధ్య అడ్డు ఉండేది కాదు. వంచిన రాడ్ మాదిరిగా చిన్న అడ్డు ఉండేది. తలకి- తల, కాళ్ళకి -కాళ్ళు తగిలే విధంగా ఉండేవి. ప్రైవసీ ఉండేది కాదు. నాకు పైన బెర్తు వచ్చింది కాబట్టి, నాకు కేటాయించిన బెర్తు చూసుకుని దానిమీద దుప్పటి పరుచుకున్నాను. నా బెర్త్‌కు ఆనుకుని వున్న బెర్తు ఖాళీగా వుంది. అప్పటికి ఎవరూ దానిని ఆక్రమించలేదు. నేను మామూలుగా బెర్తు పైకి ఎక్కి పడుకున్నాను. రైలు వేగం పుంజుకుంది. ఎన్నెన్నో చిన్నస్టేషన్లు దాటుకుంటూ వెళ్లి పోతున్నది. రమేష్ నిద్రపోయి చాలా సేపు అయింది. నేను కూడా నెమ్మదిగా నిద్రలోకి జారిపోయాను. బండి విజయవాడ దాటిన తర్వాత ఒక వింత స్వప్నం వచ్చింది. స్వప్నంలో ఎవరో నా అరికాళ్ళు గీకి కితకితలు పెడుతున్నారు. వింతగా అనిపించింది, కలలో నేను కూడా వాళ్ళ అరికాలు మీద మెల్లగా గ్రీకు తున్నాను. అది అలా చాలాసేపు కొనసాగింది. ఈ లోగా కల చెదిరి కళ్ళు తెరిచాను. ఆశ్చర్యం అది కల కాదు, నిజమే! నా ఎదురు బెర్తులో ఒక పడుచు అమ్మాయి నా కాళ్ళ వైపు కాళ్ళు పెట్టుకుని పడుకుంది. పదహారేళ్ళకు పైమాటే మరి!
నాకు మెలుకువ వచ్చిన సంగతి ఆమె గమనించలేదు. ఆమె నా అరికాళ్లను, తన కాలి గోళ్ళతో అదే పనిగా గీకుతూనే వుంది. నేను ఆపినా ఆమె అలా గీకుతూనే వుంది. నాకు అప్పుడు ఆ దైర్యం ఎలావచ్చిందో గానీ నేను కూడా గీకుడు రిప్లై ఇవ్వడం మొదలు పెట్టాను. ఆమె అలా కొనసాగిస్తూనే వుంది. చాలా సేపు అలా ఇరుపక్షాల నుండి కొనసాగింది. క్రింది బెర్తు మీద వున్న రమేష్‌తో ఈ విషయం చెబుదామని లేచి కూర్చున్నాను. ఆమె కాస్త తత్తరపాటు పడి దుప్పటి ముసుగు వేసుకుంది. నేను క్రిందికి దిగి ఈ విషయం వింతగా రమేష్ చెవిలో ఊదాను. ఈ ఉదంతం అతగాడిని కాస్త ఉత్సాహ పరచినట్టు వుంది, తాను నా బెర్తు మీదికి వెళతానన్నాడు. అలాగే నా బెర్తు పైకి ఎక్కి పడుకున్నాడు. ఈ విషయం గమనించిన ఆ అమ్మాయి గమ్మున బెర్త్ దిగిపోయి ఆమెతో పాటు ప్రయాణం చేస్తున్న బంధువుల బెర్త్ మీద షాల్ కప్పుకుని కూచుంది. మా మహానుభావుడు నిరుత్సాహంగా క్రిందికి దిగివచ్చాడు. ఆ తర్వాత మాకు నిద్ర పట్టలేదు. కబుర్లలో పడిపోయాం. ఆ అమ్మాయి అసలు మా వైపు చూసే ప్రయత్నం కూడా చేయలేదు. ఇది తలచుకుంటేనే, ఒళ్లు గగుర్పొడుస్తుంది. అంత దైర్యం ఎలా వచ్చిందో ఇప్పటికీ ఆశ్చర్యమే! ఇది ఎప్పటికీ మరచిపోలేని అనుభవం. అసలు ఆ అమ్మాయి కూడా అలా చేయడం ఆమె ధైర్యానికి జోహార్లు చెప్పవలసిందే. బహుశః యుక్త వయస్సు అందరికీ ఒకేలా ఉంటుందేమో, ఆడ – మగ తేడా లేకుండా. ఇప్పుడు నా పిల్లలకు పెళ్లిళ్లు అయి వాళ్లకు సంతానం కలిగి, వృద్దాప్యం వైపు పరుగులెడుతున్న ఈ నా వయస్సులో మళ్ళీ ఇలాంటివి గుర్తు చేసుకోవడం గమ్మత్తుగానే ఉంటుంది. కొన్ని అలా గుర్తు చేసుకోవాలని అనిపిస్తుంది అంతే!
ఆ తర్వాత భీమవరం స్టేషన్లో నా బంధువు దిగి పోయాడు. తర్వాత పాలకొల్లు రాగానే, ఆ అమ్మాయి నా పక్కనుండి నవ్వుకుంటూ ట్రైన్ దిగింది. నేను కూడా జరిగిన అనుభవానికి మనసులో నవ్వుకున్నాను. కొన్ని దురదృష్టకర సంఘటనలు ఈ రూపంలోనే జరుగుతాయేమో!
ఇక్కడ ఆ అమ్మాయిది ఎంత తప్పో, నాది కూడా అంటే తప్పు! కానీ తప్పొప్పులను బేరీజు వేసే వయసు కాదది. ఏమైనా ఆ అమ్మాయి ధైర్యాన్ని మెచ్చుకోవలసిందే! నా మనసు పరి పరి విధాలా ఆలోచిస్తున్న సమయంలో నేను దిగవలసిన స్టేషన్ నరసాపురం రానే వచ్చింది. సూట్‌కేసు తీసుకుని రైలు దిగేసరికి తమ్ముడు ఆశీర్వాదం (పిన్ని కొడుకు, సరిపల్లి) కంపార్ట్మెంట్ ఎగ్జిట్ దగ్గర నవ్వుతూ నిలబడ్డాడు. ఇంటికి వెళ్లేముందు పిన్నిని చూసి వెళ్లడం అప్పుడు ఆనవాయితీగా ఉండేది. ఇప్పుడు అక్కడ పిన్ని లేదు, పిన్నికొడుకు కూడా లేడు!
ఈ ఉదంతం సుమారుగా నలభై అయిదేళ్ల నాటిది. ఇప్పటికీ కొత్తగా అనిపిస్తుంటుంది. నా లాగా ఎందరో..!!
(మళ్ళీ కలుద్దాం)
వృత్తిరీత్యా వైద్యులు, ప్రవృత్తి రీత్యా రచయిత అయిన డా. కె.ఎల్.వి. ప్రసాద్ పుట్టింది, పెరిగింది తూర్పు గోదావరి జిల్లా దిండి గ్రామం. హైస్కూలు విద్య పాక్షికంగా అప్పటి తాలూకా కేంద్రం రాజోలులో. తదుపరి విద్య నాగార్జున సాగర్ (హిల్ కాలనీ), హైద్రాబాదులలో. వారి అన్నయ్య కె.కె.మీనన్ స్వయంగా నవలా/కథా రచయిత కావడం వల్ల, చిన్న వయస్సులోనే పెద్ద పెద్ద రచయితల సాహిత్యం చదువుకున్నారు. ఇంటర్మీడియట్ నుండే కవితలు రాయడం మొదలుపెట్టారు. 1975 నుండి వ్యాసాలు రాస్తున్నారు. 1983 నుండి కథలు రాస్తున్నారు. ఉద్యోగ రీత్యా హన్మకొండలో స్థిరపడ్డారు. వరంగల్ “సహృదయ సాహిత్య సాంస్కృతిక సంస్థ”కు వరుసగా 15 సంవత్సరాలు అధ్యక్షుడిగా ఉన్నారు. 2011లో కరీంనగర్ జిల్లా ఆసుపత్రిలో సివిల్ సర్జన్‌గా రిటైర్ అయ్యారు. “కె ఎల్వీ కథలు”, “అస్త్రం”, “హగ్ మీ క్విక్”, “విషాద మహనీయం” (స్మృతి గాథ) వంటి పుస్తకాలను వెలువరించారు.
సంచిక సంపాదకులకు ఇతర సాంకేతిక సిబ్బందికి హృదయ పూర్వక ధన్యవాదములు.
నాకూ అలాగే జరిగింది. బస్ లో, ట్రైన్ లో కూడా. మీరు డాక్టర్ చదువు తున్నార ? అని ప్రశ్నించగా నేను తెల్ల మొహం వేశా. నిజం చెప్పాలంటే నేనే భయం పడ్డా. ఎందరో అమ్మాయిలు అందరికీ వందనాలు
అవునా.. ధన్య వాదాలు.
ఏ వయసు ముచ్చట ఆ వయసుది. ఆ వయసు లో అట్లాగే ఉంటది మరి. ఈ వయసులో ఇట్లాగే ఉంటది. అదేనండీ ఆ మధుర జ్ఞాపకాలను నెమరువేసుకోవడం. మనం చేసింది కూడా తప్పు అని అనిపించడం. అందరి జీవితాల్లో నూ ఇలాంటి సంఘటనలు ఉంటాయ్ .ఆ జ్ఞాపకాలను ఈరోజు అర్జంటుగా నెమరువేసుకునే లా చేసారు.
ధన్య వాదా లు సర్
ఏమి జరుగుతుంది అని బాగా ఉత్కంఠ పెంచారు. మొదటిలో జీవితం లో ప్రయాణం అని అన్నారు. సర్ కానీ జీవితమే ఒక ప్రయాణం కదా.
—–డా.డి.సత్యనారాయణ హైదారాబాద్.
డాక్టర్ గారూ ధన్య వాదాలు
శుభోదయం సర్ . స్వంత ఊరినుండి చెన్నైకు తిరుగుప్రయాణంలో ఉన్నందున స్పందించడం కాస్త ఆలస్యం అయింది. సరిగ్గా ప్రయాణంలోనే మీ ప్రయాణ అనుభవం చదవడం ఒక గమ్మత్తు అయిన విషయం. నలుబై సంవత్సరాల విషయాన్ని ఇప్తుడు గుర్తుచేసుకోవడం అదో ఆనందంతో కూడిన ాాాాాాాాాాాాాానుభవం. మీకు అభినందనలు మరియు ధన్యవాదములు.
Good morning sir, This story got a smile on my face while reading. Accepting the mistakes that have done knowingly or unknowingly is a great act to appreciate, but most of us hesitate to do that.
Thank you Dr.
It is common at that age. Your frankness is very much appreciated. There will be many experiences in journeys. Every journey is an experience. Starting from standing in que for reservation, running after conductor to get a berth, searching our compartment, fetching coffee, water or something to eat and running after the started train at in between stations and looking for new beauties, each movement I memorable.
Thank you Murthy garu
Sorry it is double clicked
ప్రయాణాల్ని గురించి మంచి విషయం చెప్పారు .. మనిషి జీవితమే ఒక ప్రయాణమైనప్పుడు ఇక వేరే ప్రయాణాలు తప్పవు కదా !!! ఏ మనిషైనా ఆగకుండా సాగిపోయే ప్రయత్నంచెయ్యక పోతే అనుభవాలు మూటకట్టుకోలేడు , అట్లాంటి వాళ్ళకు జ్ఞాపకాల్లాంటివేవీ ఉండవంటే ఉండవు … జీవితంలో కొన్ని సంఘటనలు సాధారణంగా మరపు రావు , అందులో యౌవనం నాటివైతే అసలే మరచిపోలేము … అట్లాంటి ఒక చక్కిలిగింతలు పెట్టే చక్కని సంఘటనొకటి చెప్పారు … నిజమే ఆ వయసు లక్షణం అది … ముళ్ళపూడివారన్నట్టు “ యౌవనం సెలయేరులాంటిది ముందుకుపోతే వెనక్కిరాదు …” అనే మాటలో ఒక నిజమున్నా ,అప్పటి జ్ఞాపకం మాత్రం జీవితాంతం మిగిలిపోతుంది … దాదాపుగా ప్రతివ్యక్తికీ ఇట్లాంటి ఏదో ఒక జ్ఞాపకం ఉంటూనే ఉంటుంది .. అట్లాంటి సందర్భాల్లో మన విజ్ఞత తోడైతేనే మనం నైతికతను పాటిస్తాం .. దాన్ని జ్ఞపకాల్లోనే నిలిపేస్తాం !! కొందరు మనం ధైర్యం చెయ్యలేదేమో నని భావించొచ్చు కానీ నిగ్రహించుకోటానికే చాలాధైర్యం కావాలి …ఆ సన్నివేశం లో మీ ప్రవర్తన మీలోని మనిషిని కాపాడింది , లేకపోతే మనం పశుప్రాయులవ్వటం తప్ప మరో దారి లేదు…
———-గిరిజామనోహర్ బాబు హనంకొండ
బాగా చెప్పారు గురువుగారు.
కథ లోని ఫ్రాంకెన్స్ నాకు బాగా నచ్చింది ..KASHANAM EPPATILAGE ఆగకుండా CHADIVELAUNDI
Dr.sujatha. Thank you.
Good morning sir…as usual, your arresting episodes are laced with incidents and events of interest for many a reader….
The misadventure is silly, funny,ephebic, venturous, spontaneous and romantic, yet matter -of -fact in retrospection and introspection at personal level…. however we feel sheepish when we revisit such scenes in the light of of our status and stature now… in September years….
However,as Shakespeare, through his characters said , “There’s nothing either good or bad , only thinking makes it so”… Hamlet.
As a writer of your Autobiography, though the Train episode is not a flagrant mischief, you want to be honest, open,clear and candid to project your life as it was and evolved… This elevates the authenticity and credibility of the Bonafides of the narrator.
Long ago I read Sri Sri’s autobiography… Anantha jeevitham….or something like…which was out and out, out and out beyond any measure ….toooooo open and honest. Yet ,Sri Sri IS what he WAS.❤️
Anyway, some Writers reveal what projects them comfortably…others don’t feel deceiving the readers by hiding some sharable aspects and matters…👍🏿
Your’s narration is honest and teaches that things must be seen in Right context… and decontextualized analysis and postmortems are semi literate and half baked approaches….🙏❤️
Thank you Dr ji, for sharing your travelogue of interest and frolic.🙏
—–Nakka sudhakar Hyderabad
Thank you sir
Prasad Garu! Prayaanam lo padanisalu gurinchi vinnaamukaani,ee kaalu geerudu anubhavam bhale vundandi… Chakkagaa cheppaaru.. Dhanyavaadaalandi..🙏
రావు గారూ మీ స్పందన కు ధన్యవాదాలండీ .
మీ 41వ సంచిక( జ్ఞాపకాలపందిరి) చాలా ఆసక్తి దాయకంగా ఉంది ప్రయాణాలు రకరకాలు మిత్రడవరొ అన్నట్టు జీవితమే ఒక ప్రయాణం మీఅనుభవాల కథనంలొ నిజాయితికి మీకు అభినందనలు. —-రామశాస్త్రి
శాస్త్రి గారు ధన్యవాదాలండీ
Dr sab journey is journey and explaining your experience is superb with giving respect to age of both
——మహిపాల్ రెడ్డి హనంకొండ.
ధన్యవాదాలు సర్.
అన్నేళ్ళ క్రితం జరిగిన సంఘటనని, ఏమాత్రం అటుఇటు పొల్లుపోకుండా, చదువరులకు “ఏమౌతుందా” అన్న ఉత్కంఠని కలిగిస్తూ, వర్ణించిన విధానం చూస్తుంటే చెయ్యితిరిగిన రచయిత కథనం – అని తెలిసిపోతోంది. చివరకు ఏదో మలుపు తిప్పి, ఇంకేదో ముగింపు చెప్పివుంటే … మామూలు తెలుగు కథ అని, కల్పన అని అనిపించేది. రైలు దిగి ఎటువాళ్ళు అటు వెళ్ళిపోయారు – అనడం వల్ల ‘ ఒక అందమైన జ్ఞాపకం’ గా మిగిలింది. ఇంత సున్నితమైన విషయం కాబట్టే కొందరు తమ జ్ఞాపకాలని కూడా పంచుకున్నారుగా, comments లో!
—-డా.సి.హెచ్.సుశీల హైదారాబాద్.
ధన్య వాదాలు డా.సుశీల గారు.
సొంత ఊరు ప్రయాణాన్ని చక్కగా వర్ణిస్తూనే సరదా సన్నివేశాన్ని పంచుకున్నారు.గమ్మత్తేటంటే నలభై ఏళ్ళైనా ఆ ప్రయాణం మర్చిపోలేదు.మీ జ్ఞాపక శక్తి అమోఘం.జీవితంలో ప్రతి సన్నివేశాన్నీ కథగా మలచగలిగే మీ నైపుణ్యం నన్నెప్పుడూ ఆశ్చర్య పరుస్తుంది సర్. గమ్మత్తైన విషయం పంచుకున్నారు🙏
—–డి.నాగజ్యోతీ.శేఖర్ కాకినాడ.
అమ్మా..జ్యో తి మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు.
ఈ మీ ప్రయాణ అనుభవం చదివిన నాకు స్త్రీల పట్ల మీ ఆలోచనా విధానానికి బాధనిపించింది. వయసు జోరులో అలాంటి కొంటె వేషాలు సహజమైతే దానిని మీరు మీ బంధువు రమేష్ గారితో అలా రహస్యంగా చెప్పటం అతను next తన turn అన్నట్టుగా ఆ బర్తును ఆక్రమించుకుని ప్రయత్నించటమూ ఆ అమ్మాయి ఫీలింగ్స్ ను, అభిమానాన్ని హర్ట్ చేయటం నాకు చాలా వ్యథ కలిగించింది. ఒక స్త్రీకి ఒకరి పట్ల కలిగిన భావం మరొకరి పట్ల కూడా కలగాలనుకోవటం అవివేకం, అన్యాయం. ఆ అమ్మాయి వెళ్ళిపోతూ మీ వంక చూసి చిరునవ్వు నవ్విందన్నారు..అదే స్థానంలో నేనుంటే ఒక నిరసనాత్మక అసహ్యపు చూపు విసిరి వెళ్ళిపోయే దానిని. మిమ్మల్ని ఎంతో అభిమానించే నేను ఇంత కఠినంగా కమెంటానంటే మీరు నా ఫీల్ అర్ధం చేసుకుంటారనుకుంటా😢😢😢
కావచ్చు…పరిపక్వత లేని వయసు అది. ఆ అనుభవం నాకు పూర్తిగా కొత్త. అలాంటి స్పీడు వ్యవహారాలను అవగాహన చేసుకునే పరిస్తి తి లేదు. తె లియని వ్యక్తి…స్త్రీ అయినంత మాత్రాన ఏమి చేసినా ఫరవాలేదు అన్న మీ ధోరణి ఆశ్చర్యకరం.నేను అతడిని నువ్వు కూడా ట్రై చేయి అనే ధోరణి కాదు అది.భయానికి నేను అతని బెర్థు మీద కూర్చుంటే,అతను నా బెర్థ్ పైకి వెళ్లాడు.ఇంకా ప్రయాణించ వలసిన అవసరం వుంది కనుక. చేయి తిరిగిన కథా రచయిత్రికి ఈ మాత్రం అర్ధం చేసుకునే పరిస్తితి లేక పోవడం బాధాకారం.రచయిత్రి స్పందనకు ధన్యవాదాలు.
యుక్త వయసు లో చాల అనుభవాలు ఎదురవుతుంతాయి. కొంత ఆశ్చర్యంగాను, కొంత హుషారుగాను వుంటుంది అనుకోoడి. ఏది ఏమైనా జీవిత సరి గ మ లు నెమరు వేసుకుంటే ఆశ్చర్యానికి గురి చేస్తోంది. మీ ఓపెన్నేష కి 🙏
—-ప్రొ.రవి కుమార్ కాజీపేట.
బ్రదర్… ధన్య వాదాలు.
Gkp 41 very funny with romantic touches very good
—-Dr.TSV Lu Kazipet.
Thank you
మీ ఙాపకాలపందిరి చాలా గమ్మత్తుగా ఉంది సార్. ప్రయాణాల్లో వింత వింత అనుభవాలు బహుశా చాలామందికి ఎదురవుతాయి.అవి మరచిపోలేం కదా!👌🙏
——విద్యా దేవి హనంకొండ
ధన్యవాదాలు
సార్… ఆ చిన్న వయస్సులో ఆమెది నిజంగా ధైర్యమే. మీ కన్నా కూడాను. ఎందుకంటే అలా వచ్చిందో లేదో ఆలోచన. ఆమె అమలుపరిచింది. ఆ తర్వాత ఏమీ తెలీదన్నట్టు కూర్చుంది. అదే ఆలోచన నిజంగా మీకొస్తే అంత ధైర్యం చేసేవారా….!! చెయ్యరు. ఏది ఎమైనా, ఆ వయస్సులో ఆ అమ్మాయి ధైర్యవంతురాలు. నేను అంకుంటున్నది ఏమిటంటే…ఆమె ఆ తర్వాత ఆ విషయాన్ని మరచి పోయి వుంటుంది. ఎందుకంటే అటువంటివి ఆమె ఆ తర్వాత కూడా తప్పక చేసివుంటుంది. మీరు చేయలేదు కాబట్టి, మీకింకా ఆ విషయం ఇప్పటికీ గుర్తుంది. హ్యాట్సాఫ్ తో that గర్ల్…..
——మారుతీ కిరణ్ హైదారాబాద్
మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు
Many rememberences in life will be there but there are some which are different and peculiar in tean age. They are nice to recollect.
—–Dr.M.Manjula Hyderabad.
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
All rights reserved - Sanchika™
